شاید تا دو سال پیش استفاده از پردازنده‌های ساخت اینتل بر روی تلفن‌همراه امری بسیار عجیب بود، اما در سال گذشته و با توجه به مشکلات اسنپدراگون 810، شاهد چند اسمارت‌فون با پردازنده اینتل بودیم. استفاده از این پردازنده‌ها بیش‌تر در اسمارت‌فون‌های ارزان قیمت‌تر و بین 200 تا 600 دلار صورت گرفت، یکی از اسمارت‌فون‌های موفق که از پردازنده‌ ساخته اینتل استفاده می‌کند، ایسوس زن‌فون 2 است که با قیمتی کم‌تر از One M9 یا G Flex2 عرضه شد اما از عملکرد بهتری برخوردار بود، امسال نیز با توجه به عرضه اسنپدراگون 820 می‌توانیم شاهد اسمارت‌فون‌های زیادی با این پردازنده باشیم. پردازنده‌های اینتل معمولا مشکلات اسنپدراگون را ندارند و از قدرت قابل قبولی برخوردارند. در نسخه‌های جدید نیز از پردازش 64 بیتی استفاده می‌کنند و از نظر قیمتی ارزان‌تر از اسنپدراگون هستند، اما چرا کمپانی‌های بزرگ تولید کننده اسمارت‌فون تمایل زیادی به استفاده از این نوع پردازنده ندارند؟

اگر با با زن‌فون 2 و یا زن‌فون زوم کار کرده باشید، متوجه شده‌اید که این دو گوشی میان رده می‌توانند به خوبی با اسمارت‌فون‌های رده بالای اندرویدی به رقابت بپردازند، زن‌فون 2 با قیمت 200 دلار به راحتی می‌تواند کروم را اجرا کند و یا تجربه‌ای خوب از رابط‌کاربری ZenUi را برایتان به ارمغان بیاورد و در جهاتی از نوت 5 با قیمت 800 دلاری نیز عملکردی بهتر دارد، مطمئنا ایسوس و اینتل در زمینه رابط‌کاربری بهتر از سامسونگ عمل کرده‌اند، زیرا مشکلات رابط‌کاربری حتی برای نوت 5 که بهترین اسمارت‌فون سامسونگ محسوب می‌شود نیز وجود دارد اما با این وجود سامسونگ علاقه‌مند به استفاده از چیپست‌های اینتل نیست.

مشکلات انکودینگ سخت‌افزار در پردازنده‌های ساخت اینتل و عدم سازگاری مناسب پردازنده‌های گرافیکی مورد استفاده در چیپست‌های اینتل می‌تواند مشکلات زیادی را برای کاربران ایجاد کند. شاید در نگاه اول نتوان مشکل خاصی در GPU پردازنده‌های اینتل دید، به عنوان مثال زن‌فون زوم می‌تواند بازی‌های روز را هم‌چون سایر پرچم‌داران اجرا کند اما مشکلات موجود در انکودینگ باعث شده این اسمارت‌فون توانایی ضبط تصاویر با کیفیت 4K را نداشته باشد و یا نتواند تصاویر را با فرمت RAW ذخیره کند. البته این‌ها تنها بخشی از مشکلات پردازنده‌های اینتل است.

دلیل دیگری که از رغبت کمپانی‌های بزرگ نسبت به استفاده از پردازنده‌های اینتل می‌کاهد، عدم وجود یک مودم یکپارچه و استاندارد در چیپست‌های ساخت اینتل است، کوالکام مدت‌هاست که چیپست‌هایش را به یک مودم استاندارد که از اکثر باندها پشتیبانی می‌کند مجهز کرده است، مطمئنا وجود یک مودم یکپارچه برای تمامی کمپانی‌ها لازم نیست اما استفاده از مودم‌های روی چیپست کوالکام نتایجی خوب و قابل قبول را در پی داشته و تقریبا به نوعی استاندارد در این زمینه مبدل گشته است.

هنگامی که شما به برتری‌های حتی جزیی موجود در چیپست‌های کوالکام نسبت به اینتل توجه کنید، خواهید دریافت که چرا کمپانی‌های بزرگ ترجیح می‌دهند از چیپست‌های اسنپدراگون استفاده کنند. تمرکز بیش‌تر کوالکام بر جزییات تصویر و کیفیت دوربین در کنار پشتیبانی بهتر از بازی‌ها و اتصال بهتر به شبکه‌های تلفن‌همراه، بخشی از ویژگی‌های مثبت پردازنده‌های کوالکام نسبت به اینتل است، همین ویژگی‌ها موجب شده کوالکام در رقابت با اینتل پیروز میدان باشد.

مطمئنا اگر اینتل در سال آینده بر روی GPU خود و هماهنگی بیش‌تر با برنامه‌ها و سخت‌افزار کار کند و هم‌چنین یک استاندارد برای بخش مودم در نظر بگیرد، می‌توان برای موفقیتش شانسی قایل بود، در غیر این صورت روند کنونی ادامه داشته و هرساله تعداد انگشت شماری اسمارت‌فون را با پردازنده اینتل خواهیم دید.